Kiedy w 1991 roku
Therion wydał swój pierwszy pełnometrażowy album
Of Darkness..., nikt chyba nie przypuszczał, że ten oto zespół, będący jednym z czołowych w rozwijającym się od niedawna nurcie szwedzkiego death metalu, w ciągu najbliższych kilku lat tak radykalnie zmieni podejście muzyczne. Minęło bowiem trochę czasu, zespół miał już na koncie kolejne albumy, kiedy to nastąpiła całkowita metamorfoza i z kapeli grającej siermiężny śmierc metal, stał się zespołem działającym na pograniczu symphonic/operatic. Skutek takiej zmiany był różny. Przez lata bowiem
Therion nagrywał i lepsze i gorsze albumy, które ukazywały zarówno pozytywne jak i negatywne skutki zmiany gatunku muzycznego. Prawdziwym przełomem jednak było wydanie w 2001 roku prezentowanego właśnie
Secret of the Runes.
Gdyby pokusic się o streszczenie tego albumu w krótkich słowach, należałoby stwierdzic, iż jest to prawdziwe
magnum opus symfonicznego metalu.
Pod względem lirycznym dziesiąty długograj zespołu porusza tematykę mitologii nordyckiej, która idealnie nadaje się do przedstawienia w muzycznej formie. Począwszy od prologu wprowadzającego nas w realia tegoż niezwykłego uniwersum, przechodzimy poprzez kolejne światy występujące w dawnej religii ludów Północy, odwiedzając świat ludzi, bogów, olbrzymów etc. Muzyka, która została stworzona do "zobrazowania" tego wszystkiego jest po prostu niezwykła. Mamy tutaj prawdziwy przepych i bogactwo melodii oraz harmonii, będących efektem idealnego wręcz połączenia gry współczesnych instrumentów muzycznych z tymi sprzed kilku wieków. Do tego należy dodac niezwykle szeroki wachlarz wokali, zarówno męskich, żeńskich jak i chóralnych. Całośc skomponowana jest w taki sposób, że słuchacz ma wrażenie, jakby brał udział w niezwykłej, epickiej przygodzie.
Secret of the Runes zostało wydane na kasecie przez Metal Mind, które odwaliło kawał dobrej roboty wykonując świetną, bogato zdobioną poligrafię (nr kat. MP-MB 083).
Myśląc o szwedzkich zespołach poruszających się w klimatach death/goregrind, na pierwszy rzut idzie General Surgery. Ta sztokholmska kapela, często porównywana muzycznie do Carcass, wydała sporo dobrego materiału, z czego omawiane w tym poście Nocrology jest zdecydowanie najlepsze. Jest to EP-ka, którą zespół wypuścił w 1991 roku, po czym zniknął ze sceny na dobrych 12 lat.
Amorphis był na początku lat 90. czołowym przedstawicielem szybko rozwijającej się fińskiej szkoły death metalu. Niestety w kilka lat po rozpoczęciu kariery grupa postanowiła sprawdzic się w innych klimatach, będąc kolejnym zespołem, który z extremy przeniósł się w świat szeroko pojętego, progresywnego melodic metalu/rocka.
Powstały w 1989 roku na gruzach zespołu Treblinka Tiamat był swego czasu jedną z najważniejszych kapel szwedzkiej sceny death metalowej. Dziś jednak większośc zapomina o tym fakcie, skupiając się jedynie na późniejszej karierze zespołu, który dośc szybko zmienił styl próbując swoich sił w klimatach gothic/atmospheric. Faktem jest jednak, iż prezentowany tutaj Sumerian Cry, to drugi w kolejności wydania album po Left Hand Path Entombed, który wpłynął na rozwój i ukształtowanie szwedzkiego death metalu.
W dwa lata po ukazaniu się niezwykle słabego Stillborn, Malevolent Creation, pragnąc odkupic winy, wydał w 1995 roku świetny album zatytuowany Eternal. Długograj ten znacznie różnił się od poprzednich dokonań zespołu, uderzając słuchaczy z impetem glana wymierzonego prosto w szczękę. Muzyka prezentowana na tym krążku jest o wiele bardziej agresywna niż miało to miejsce w pierwszych latach działalności MC. Blasty towarzyszą nam praktycznie przez cały album wspierane przez imponującą grę gitarową, gdzie dosłownie 'riff goni riff'. Również zmiana wokalisty nie odbiła się czkawką, albowiem Jason Blachowicz wykonał kawał dobrej roboty zastępując Bretta Hoffmanna.
Malevolent Creation to weterani starego death metalu rodem z Florydy, którzy w swym dorobku mogą poszczycic się jedną z największych dyskografii spośród tamtejszych zespołów.
Asphyx to bez wątpienia najbardziej znany i najlepszy holenderski zespół death metalowy w historii. Od ponad 20 lat nieustannie przewodzi tamtejszej scenie, jednocześnie nie spuszczając ani trochę ze swojego oryginalnego tonu. 
Kiedy w 1991 roku Therion wydał swój pierwszy pełnometrażowy album Of Darkness..., nikt chyba nie przypuszczał, że ten oto zespół, będący jednym z czołowych w rozwijającym się od niedawna nurcie szwedzkiego death metalu, w ciągu najbliższych kilku lat tak radykalnie zmieni podejście muzyczne. Minęło bowiem trochę czasu, zespół miał już na koncie kolejne albumy, kiedy to nastąpiła całkowita metamorfoza i z kapeli grającej siermiężny śmierc metal, stał się zespołem działającym na pograniczu symphonic/operatic. Skutek takiej zmiany był różny. Przez lata bowiem Therion nagrywał i lepsze i gorsze albumy, które ukazywały zarówno pozytywne jak i negatywne skutki zmiany gatunku muzycznego. Prawdziwym przełomem jednak było wydanie w 2001 roku prezentowanego właśnie Secret of the Runes.
Kolejna kapela, w której gra mój znajomy, tym razem basista.
Feast Eternal to death metalowa kapela mojego kumpla ze USA, który udziela sie w niej jako gitarzysta i wokalista. Choc wszyscy członkowie zespołu wywodzą sie z kraju Wuja Sama, to jednak swoje inspiracje muzyczne czerpali wprost ze Starego Kontynentu, konkretniej rzecz biorąc ze Szwecji.
Sacrilege to jeden z tych zespołów, które wyrosły na fali rozwoju gothenburskiej sceny melodeathowej. Mimo jednak, iż wydał dwa naprawdę dobre albumy w drugiej połowie lat 90., to jednak do dziś pozostaje jednym z tych, które stały się zapomnianym rozdziałem na kartach historii.
